Czy widzieliście państwo kiedyś niemowlę, które trzeba by uczyć pełzać, siadać, chodzić? Nie, bo dzieci, gdy stworzymy im do tego odpowiednie warunki, przygotujemy otoczenie, by mogło to robić, samo chce się uczyć. Ta spontaniczna nauka, wsparta przez dorosłych jest kołem napędowym całego rozwoju. Jedna umiejętność wyzwala chęć nabycia kolejnej.

Na tym skupiła się Maria Montessori – na stworzeniu takich pomocy edukacyjnych, które swoim wyglądem, konstrukcją, kształtem, czy właściwościami wyzwolą w dzieciach spontaniczną chęć sięgnięcia po nie. Dziecko pracuje z pomocami, które samo wybrało i robi to indywidualnie w odpowiednim do swoich możliwości tempie. Nie jest poganiane i oceniane. Samo pracuje na swój sukces, a gdy go osiągnie, dąży do zdobycia kolejnego. W ten sposób może rozwijać się w indywidualnym dla siebie tempie w różnych obszarach.

Rolą nauczyciela jest przygotowywanie mu otoczenia, które pobudzi chęć dziecka do zdobywania wiedzy. Nauczyciel obserwuje też trudności jakie napotyka dziecko oraz modyfikuje pomoce i sposób  pracy podopiecznego w taki sposób, by mogła się ona skończyć pokonaniem tych trudności.

Konwencjonalny system edukacji zapomina czasami o potencjale, jaki tkwi w dziecku, nadmiernie skupiając się na osobie nauczyciela i jego roli w zdobywaniu wiedzy. Jest ona oczywiście nie do przecenienia, ale tylko wówczas skuteczna, jeśli dopasuje się ją do każdego dziecka indywidualnie. W tym właśnie tkwi tajemnica skuteczności i potencjału, jakimi cechują się szkoły Montessori.